1.Bölüm İzmir-Istanbul-Singapore-Batam-Dumai-Padang-Bungus Beach-Pagang Island

Bora benim çocukluk arkadaşım.


Ziya ile ben voleybol oynarken tanışmıştık.Aslında Bora'da Ziya'nın arkadaşıyıdı.Üçümüzde ayrı okullarda okuyorduk. Bu iki adam o zaman kız arkadaşlarını bizim eve getiriyorlardı.

Ziya ile ben voleybol oynarken tanışmıştık.Aslında Bora'da Ziya'nın arkadaşıyıdı.Üçümüzde ayrı okullarda okuyorduk. Bu iki adam o zaman kız arkadaşlarını bizim eve getiriyorlardı.

Ziya ile Bora tanıdığım günden beri otostop ile seyahat eder sonra da ballandıra ballandıra anlatırlardı.

Hepimiz aynı ağaçta ayrı dallarda yaşayan yapraklar olsak da ,üniversite hayatı,askerlik,iş denen o anlamsız ve çılgın rüzgarlar hepimizi bir yerlere savurdu. Sadece isimler ve yaşanılan anılar kaldı aklımızda.

Ama bir Pazar sabahı Güzelbahçe,Zeytinalanı arasındaki Trabzon ekmek fırınının çıkışında bir de ne göreyim Dr Boraaaaaaaa! Bir birimize sımsıkı sarıldık. O da evlenmiş ve bir oğlu olmuş.Hep beraber yazlığa gidiyorlarmış.Ayak üstü alınıp verilen telefonlar.



Bora'yı özlemişim. Bana göre doğru arkadaşlık uzun yıllar görüşemezsen bile kaldığın yerden devam edebilmektir. Ne şanslıyım ki ben Bora ile böyle bir arkadaşmışım. Sorunlarımın olduğu bir dönemde hadi seyahate gidiyoruz dedi yada dedim. Fark etmez.

Bora önce keşfettiği bir web sayfasından kalacağımız bir yer aradı.Sisteme üye olanlar bir birlerini kendi evlerinde ağırlayabiliyor yada şehri gezdiriyor.Tamamen gönüllülük esaslı. Ancak hiç tanımadığım birinin evinde kalma fikri için önceden mental olarak kendimi alıştırıyorum.Sonrada o siteye beni de üye yapıyor.

Sevgililer gününden bir gün önce yola çıkıyoruz.

İşte bir hafta süren seyahatimizde yaşadıklarımız.



13 Şubat
Akşam 19.30'da telefonum çaldı.Baktım Bora'nın eşi Neşe'nin telefonu. Karşımda Bora; Nerdesin?, Ben; Evdeyim, Bora; Geç kalacaksın oğlum ben alandayım. 19.35'te yeğenim Can geldi.





















Yola çıktık.Hava çok yağmurluydu.Bu havada dans edeceğimiz anlamına geliyor.








Alana vardığımda Bora'yı aramaya başladım.Bulamayınca Neşe'yi aradım.Ben evdeyim dedi.Bora neredeki? Tek bakmadığım yer CIP Lounge! İçeri girmiş olabileceğini düşünerek check-in yaptırmaya karar verdim.Kapıya doğru baktığımda Bora'nın içeriye girdiğini gördüm.Meğerse dışarıda bekliyormuş.Beraber içeri geçtik.30 dk gecikme var.
Bora bana portakal suyu ikram ediyor.Hem de ev yapımı!!! Sonra yanımızda oturan beyfendiden fotoğrafımızı çekmesini istiyoruz. Hiç beklemediğim bir şey yapıyor adam. Önümüzde zeybek usulü diz çöküp fotoğrafımızı çekiyor ve





arkasından "çok güzel oldu " diyip kamerayı Bora'ya uzatıyor. Uçağımız 22.00'de havalanıyor. Havada biraz zıplıyoruz.Bu anlar uçağın en sessiz anları!Nihayet Istanbul'dayız. Bora'nın benimle yaptığı tek taraflı anlaşma sonucu sırt çantasını ben taşıyorum!





Hızla pasaport kontrolü için iç hatlardan dış hatlara yürüyoruz.Uçağımız 208 nolu kapıdan kalkacak. Uçağımızın durumunu kontrol etmek için elektronik bilgilendirmeye bakmaya gidiyorum. Salona gidiniz yazıyor. Bora ısrarla YKB lounge gitmek istiyor.





Ben ise geç kalacağımızı söylüyorum. Neyse sora sora lounge bulduk. Yer bence hayal kırıklığı.





Dergilerdeki görüntüsü daha güzel. İkram çok zayıf.Hemen geri dönüş yapıyoruz.Bora uçağımızın 23.45'te olduğuna ikna olunca ilginç bir koşu yöntemi ile 208'e kadar koşuyor.





Herkes uçağa geçiyor.





Yerimize oturduk.





Bora'nın koltuğu yatmıyor. Bir görevliye sert bir şekilde sorununu dile getirdi. Bayan yerimizi değiştirdi. Bora'nın keyfi yerine geldi.





Müzik,filim derken uyuduk.





Aslında Bora uyuyor. Bu benim ilk uzakdoğu seyahatim.





14 Şubat
Dokuzbuçuk saatlik bir yolculuktan sonra anonslar eşiliğinde güzel bir iniş yaptık. Arkamızda iki Türk kızımız var. İnmeye yakın kızlardan güler yüzlü olanı Singapore hakkında bilgi istedi. Asık suratlı olan ise bize soru sorulmasını istemiyor gibi.O evrendeki tek Türk olma arzusunda! Biz kısaca bilgi paylaşımında bulunduk. Yörenin oğlu Bora bir hafta Singapore'un sıkıcı olacağını Malezya yada Tayland'a geçmelerini önerdi.Asık surat sokak sokak gezeceklerini söyledi. Kızlar bize iyi tatiller bile dilemeden ayrıldılar!





Uçaktan çıktıktan sonra orkideler ile karşılandık.






Neyseki çantalarımız arka arkaya geldi. Önce ben free shoptan içecek bir şeyler almaya karar verdim.





Sonra da danışmaya uğrayıp Carlo'nun evine nasıl gidebileceğimizi öğrendik.





Bora sigara içmek için dışarı çıktı. Ben havadaki nemin yüzüme çarpması ile içeri döndüm. Hemen metroya indik.





















Metro Avrupa'da gördüklerimden daha temiz. Körler için bastonları ile takip edebilecekleri tırtıllı bir zemin dikkatimi çekti.Bu uygarlık belirtisi olabilir mi?





İndiğimiz durakta Carlo'yu aradım. 10 dk sonra geleceğini söyledi.Bu gün sevgililer günü olduğu için bazı kızların elinde buketler gördüm.Bizdeki gibi geleneksel olarak kutlanmıyormuş.





Carlo 15dk sonra geldi.Bir taksi ile evine doğru yola çıktık. Bora yürümek istedi!





Panamalı bir kardeşimiz.Bir yazılım şirketinde güvenlik programı yazıyormuş.Yada böbrek mafyası.Bizi güzel bir siteye götürdü.İçimden hiç olmazsa hizbe bir yerde böbreğimi kaybetmeyeceğim için sevindim. Bora bile onlardan olabilir.Adam belki de bizi Bora'nın doktor olmasından dolayı bile çağırmış olabilirdi.Ameliyatı bedavaya getirecek!





Evde kız arkadaşı (eski kız arkadaşı) Cathline ile tanıştık. Bir süre sonra ona Boss demeye başladım.Çünkü dediğim dediklerden...Bende free shoptan aldığım whiskyi içmek için çıkardım.Her yerde bulunmuyor ancak tavsiye ederim.









Biraz sohbetten sonra havuza giriyoruz.Uzun yolculuktan sonra süper geldi yüzmek.Bir süre sonra Yeni Zellandalı Rob,İsviçreli Andreas ve onun Endonezyalı kız arkadaşı Sophia ile tanıştık.








Yemeği Çin Mahhalesinde yemeye karar veriyoruz.İki taksi çağırıp hep birlikte yola çıktık.























Bizi oranın en lezzetli yerine getirdiklerini söylüyorlar.Oturulacak yer olmadığını görünce doğru olduğunu düşünüyorum.








Hayatımdaki ilk kurbağı bacağını orada yiyiyorum.Çok lezzetli. "Özür dilerim annecim."




Bora buranın hiç de ucuz olmadığını söylüyor.Hatta benim bu insanların parasını da ödeyelim diyince bana pis pis sırıtıyor!























Buradan çıkıp bir Irısh Pub'a gidiyoruz.





Belli ki buraları geceleri hareketli oluyor.Irısh Pub'daki biraları da Bora'cım pahallı buldu.





Eve dönerken bir süre yürüdük.
























Etraf çok hareketliydi.Sanırım Carlo böbreğimi yokluyor!!!





Yolda dev yengeçler görüyoruz. Çok lezzetli olmalılar.





Sonunda eve döndük.





Gece aklıma yazılım şirketinde çalışan birinin evinde internet olmama sebebini düşündüm.Sanırım eve iş getirmiyor! Bora ısrarla yarın kendimi daha iyi hissetmem için ilaç veriyor.Bununla çok güzel uyuyacakmışım.En son hatırladığım şey mavi bir hap içtim!Böbreğime veda etme düşüncelerimle uyudum.


15 Şubat

Sabah uyandığımda Bora'yı yattığım yerden görebiliyordum. Bir buz küvetinde uyanmadığım için böbreklerimin yerinde olduğuna karar verdim. Yine de elimle kontrol ettim.Her şey yerli yerinde.





Biraz sonra Bora da uyandı.Carlo'da uyanınca bize uçak bileti bakmak için şehir merkezine gittik.





Carlo bizi önce lokal bir yere kahvaltıya götürdü.Motorsiklet kültürü olan yerlere hayranım.








Bu ülkede çabuk doyacağıma karar verdim. Uzun uğraşılardan sonra Padang'dan Singapore'a bilet bulduk. Bora'nın pazarlık şekline şahit oldum.

















Umarım bu adama bir şey satmak zorunda kalmam!





Daha sonra ben ve Bora Carlo'nun bize tarif ettiği her türlü elektronik ürünü bulabileceğimiz alışveriş merkezini bulduk.


Bir baktım ki Bora cebinden Bimeks ve Teknosa'nın fiyat broşürlerini çıkardı. Fiyatları kontrol edecekmiş.Çok zamanımız yok.Ben hemen kameramı almalıyım. Çünkü akşam Batam'a giden ferryboat'a yetişmeliyiz. Bora bir arı misali dükkandan dükkana girip çıkıyor.Neyse ben uzun süredir almak istediğim kamerayı alıyorum.Tek fark Nikkon yerine Canon almış olmam.





Bora'yı dinlesem bunu da alamıyordum.
Eve dönmek için otobüse bindik.Yanıma bir bayan oturdu.Ona gülümsedim.Bunun üstüne kadın benden para istedi.Yok diyince amerikan doları da olur dedi.Para vermedim.Ne de olsa Bora ile dolaşıyorum.Carlo evdeydi. Çantalarımızı aldık ve vedalaştık. Artık limandayız ve Endonezya maceramız başlıyor.